Copyright

VASILIJE
(1692 - 1693)

NIKODIM
(Busović)
(1693 - 1707)

STEFAN
(Ljubibratić)
(1728 - 1737)

SIMEON
(Končarević)
(1751 - 1762)

VENEDIKT
(Kraljević)
(1810- 1823)

PANTELEJMON (Živković)
(1839- 1851)

JEROTEJ
(Mutibarić)
(1843 - 1853)

JOSIF
(Rajačić)
(1848-1861)

STEFAN
(Knežević)
(1853 - 1890)

Dr NIKODIM
(Milaš)
(1890 - 1911)

DANILO
(Pantelić)
(1921 – 1927)

Dr MAKSIMILIJAN (Hajdin)
(1931 - 1936)

Dr IRINEJ
(Đorđević)
(1931 - 1952)

NIKANOR
(Iličić)
(1955 - 1986)

STEFAN
(Boca)
(1959-1978)

NIKOLAJ
(Mrđa)
(1979-1991)

LONGIN
(1991-1999)

Fotije
(Sladojević)
(1999-2017)

Dr IRINEJ (Đorđević)
episkop dalmatinski
(1931 - 1952)

Episkop Irinej (u svetu Milan Đorđević) rođen je 22. maja 1894. u selu Vrnčanima od oca Dobrosava i majke Draginje. Osnovnu školu je završio u Takovu, a Bogosloviju svetoga Save u Beogradu. Zamonašen je u toku Prvog svetskog rata i kao pitomac Svetog arhijerejskog sabora upućen na studije u Petrograd, gde je ostao kraće vreme. Potom je prešao u Oksford, u Englesku, gde je završio studije i položio doktorski ispit. Do povratka u otadžbinu bio je, za vreme rata, sekretar, a potom i predsednik srpskog biroa u Engleskoj. Po povratku, 1919, rukopoložen je u čin đakona i upućen na Pravoslavni bogoslovski fakultet u Atini, gde je i doktorirao.

Do izbora za episkopa bio je suplent Bogoslovije svetoga Save u Sremskim Karlovcima, asistent i docent Bogoslovskog faulteta u Beogradu, sa kog položaja je i izabran za vikarnog episkopa sremskog. Hirotonisan je za episkopa u beogradskoj Sabornoj crkvi 25. novembra 1928. od patrijarha srpskog Dimitrija, mitropolita crnogorsko-primorskog Gavrila i episkopa temišvarskog Georgija. Na ovom položaju je ostao do 2. oktobra 1931. godine, kada je izabran za episkopa dalmatinskog.

Dolaskom episkopa Irineja u Dalmaciju crkveni život je dobio novi impuls. Posle napora koji su trajali više od dva veka, započeo je izgradnju hrama Svetoga Save u Splitu, a na Visu, gde se posle prvog svetskog rata javio pokret za prelazak u pravoslavlje, osvetio je novi hram Sv. Kirila i Metodija, koji je posle Drugog svetskog rata srušen pod vrlo čudnim okolnostima.

Posle smrti episkopa američko-kanadskog Mardarija, 1935, administrirao je ovom eparhijom do izbora novoga episkopa 1938. godine. Za vreme Drugog svetskog rata, 1941, interniran je u Italiju, a posle rata otišao je u Ameriku. Izvesno vreme je vršio parohijsku dužnost u Stubenvilu, Ohajo, i bio profesor Bogoslovije u manastiru Svetoga Save u Libertivilu. Nakon dužeg boravka u Americi došao je 1949. godine u Englesku, gde je radio na univerzitetu u Kembridžu i tu ga je i smrt zatekla 27. avgusta 1952. Sahranjen je na londonskom groblju.