Copyright

VASILIJE
(1692 - 1693)

NIKODIM
(Busović)
(1693 - 1707)

STEFAN
(Ljubibratić)
(1728 - 1737)

SIMEON
(Končarević)
(1751 - 1762)

VENEDIKT
(Kraljević)
(1810- 1823)

PANTELEJMON (Živković)
(1839- 1851)

JEROTEJ
(Mutibarić)
(1843 - 1853)

JOSIF
(Rajačić)
(1848-1861)

STEFAN
(Knežević)
(1853 - 1890)

Dr NIKODIM
(Milaš)
(1890 - 1911)

DANILO
(Pantelić)
(1921 – 1927)

Dr MAKSIMILIJAN (Hajdin)
(1931 - 1936)

Dr IRINEJ
(Đorđević)
(1931 - 1952)

NIKANOR
(Iličić)
(1955 - 1986)

STEFAN
(Boca)
(1959-1978)

NIKOLAJ
(Mrđa)
(1979-1991)

LONGIN
(1991-1999)

Fotije
(Sladojević)
(1999-2017)

JEROTEJ (Mutibarić)
episkop dalmatinski
(1843 - 1853)

Jerotej (u svetu Ignjatije Mutibarić) rođen je u Begeču, Bačka, 1799. godine. Posle završenih filozofskih i teoloških studija, Ignjatija Mutibarića je zamonašio 7. februara 1824. godine mitropolit Stefan (Stratimirović) u manastiru Rakovcu. Manastir Rakovac se smatrao dvorskim manastirom i veliki broj crkvenih velikodostojnika je zamonašen, ne slučajno, u ovom manastiru.
Jerotej (Mutibarić) je u klirikalnim školama u Vršcu i Sremskim Karlovcima predavao crkveno pojanje. Pored Arhimandrita Dimitrija (Krestića) i Dionisija (Čupića), Jerotej (Mutibarić) je spadao u red najboljih poznavalaca karlovačkog pojanja. Karlovačko pojanje je za vreme Čupića bilo prilično otegnuto, te ga je, po želji mitropolita Stefana Statimirovića, Jerotej Mutibarić skratio. "Konačnu redakciju današnjeg karlovačkog pojenija dao je, dakle, Jerotej Mutibarić. Mada je išao već prilično utrvenim stazama, koje su Krestić i Čupić predspremili, njegova zasluga nije time ni u čem umanjena i njegovo ime ostaće sa punim pravom zabeležno uz imena Krestića i Čupića".

Na zasednju Svetog arhijerejskog sinoda 30. decembra 1832. godine, u kome su uzeli učešća mitropolit Stefan Statimirović i episkopi budimski Stefan (Stanković) i vršački Maksim (Manuilović), odlučeno je da se protosinđel Jerotej proizvede za "djestvitelnog" arhimandrita manastira Grgetega.

Za episkopa dalmatinskog izabran je 1843. godine, pošto je njegov prethodnik, episkop Pantelejmon (Živković), sjajan arhijerej u svakom pogledu, morao, po carevom nalogu, napustiti Dalmaciju. Hirotonisan je za episkopa dalmatinskog 25. oktobra 1843. godine.

Svojim ličim prilogom osnovao je fond za devojačku školu u Dalmaciji. Pokušao je da osnivnjem konzistorije organizuje normalan život svoje eparhije, ali mu građanske vlasti to nisu dozvolile. Uklonjen je nasilno iz svoje eparhije 1853, kao što će, kasnije, biti uklonjeni i njegovi naslednici, episkopi: Nikodim (Milaš) i Dimitrije (Branković). Posle toga je živeo još pet godina.

Umro je 1858. godine u Sremskim Karlovcima, a sahranjen u manastiru Grgetegu.