Copyright

VASILIJE
(1692 - 1693)

NIKODIM
(Busović)
(1693 - 1707)

STEFAN
(Ljubibratić)
(1728 - 1737)

SIMEON
(Končarević)
(1751 - 1762)

VENEDIKT
(Kraljević)
(1810- 1823)

PANTELEJMON (Živković)
(1839- 1851)

JEROTEJ
(Mutibarić)
(1843 - 1853)

JOSIF
(Rajačić)
(1848-1861)

STEFAN
(Knežević)
(1853 - 1890)

Dr NIKODIM
(Milaš)
(1890 - 1911)

DANILO
(Pantelić)
(1921 – 1927)

Dr MAKSIMILIJAN (Hajdin)
(1931 - 1936)

Dr IRINEJ
(Đorđević)
(1931 - 1952)

NIKANOR
(Iličić)
(1955 - 1986)

STEFAN
(Boca)
(1959-1978)

NIKOLAJ
(Mrđa)
(1979-1991)

LONGIN
(1991-1999)

Fotije
(Sladojević)
(1999-2017)

JOSIF (Rajačić)
patrijarh srpski
(1848 - 1861)

Ilija Rajačić (u monaštvu Josif) rođen je u Lučanima 20. jula 1785. od oca Luke, sveštenika, i majke Vasilije. Osnovna znanja dobio je u nemačkim građanskim školama, a zatim je učenje nastavio u Zagrebu, Karlovcima i Segedinu, gde je kod pijarista završio prvu i drugu godinu filozofije. Studije je nastavio u Beču, gde je učio latinski jezik, lepe umetnosti i više nauke, ali univerzitetske studije nije završio. Studije je prekinuo usled ratnih prilika i stupio u đački bataljon, 1809, kada su se Francuzi približili Beču.

Pošto je prekinuo studije, stavio se na raspolaganje svome episkopu Mojsiju (Miokoviću) i 10. aprila 1810. primio monaški čin u manastiru Gomirju. Kao gomirski sveštenomonah, a kasnije i protosinđel, službovao je u episkopskom dvoru u Plaškom. Za arhimandrita proizveden je 20. decembra 1811. Kao arhimandrit gomirski i aministrator Eparhije pakračke posvećen je 24. juna 1829. za episkopa dalmatinskog u Sabornoj karlovačkoj crkvi od mitropolita karlovačkog Stefana (Stratimirovića).

Kao episkop dalmatinski vladika Josif je otvorio u Šibeniku Klirikalnu školu. Kada je od njega zatražen izveštaj na koji način bi se iz dalmatinskih pravoslavnih crkava mogle ukloniti ruske bogoslužbene knjige i koliko bi stajalo štampanje istih u Beču ili Pešti, izbegao je odgovor na taj način što je za štampanje dao vrlo visoku cenu u želji da se od toga plana odustane.

Do prvog sukoba između episkopa Josifa i dalmatinske vlade došlo je povodom prelaska dvojice sveštenika u uniju. Polemika se još više zaoštrila kada mu je saopšteno da je zadatak vlade da podstiče prelazak pravoslavnih vernika na uniju. Episkop Josif bio je prisiljen da digne svoj glas zbog prozelitizma, zbog kojeg je došlo do velikog uznemirenja u narodu i do demonstracija. Kada su građanske vlasti zatražile brisanje iz pravoslavnih matičnih knjiga onih lica koja su prešla na uniju, episkop Josif se nije dao zaplašiti i nije izdao naređenje parohijskom sveštenstvu za brisanje tih lica u parohijskim maticama. Najzad, odlukom Dvorske kancelarije od 5. jula 1833. episkop Josif premešten je za episkopa vršačkog. Ova vest je obradovala rimokatolike, a rastužila pravoslavne vernike.

Svojim odlučnim stavom u odbrani pravoslavlja episkop Josif stekao je simpatije kod mitropolita Stefana (Stratimirovića), čijim je zauzimanjem i sinodalno izabran za episkopa vršačkog.
Svojim prilogom od 3.600 forinata episkop Josif položio je temelj gimnazijskom fondu u Vršcu. Vrlo brzo je poželeo da iz Vršačke eparhije pređe u Bačku eparhiju, ali mu se želja nije ispunila.

Prilikom izbora novoga mitropolita u avgustu 1842. carskom komesaru je naređeno da u slučaju da ne dođe do sloge u izboru jednoga lica, i to jednoglasno, saopšti Narodno-crkvenom saboru da će car imenovati novoga mitropolita. Tako se i dogodilo. Prvi put u istoriji Karlovačke mitropolije car je u licu episkopa vršačkog Josifa imenovao karlovačkog mitropolita. Iako je postao mitropolitom, što je toliko želeo, Josif je bio nezadovoljan i poražen ovakvim ishodom. Ovaj presedan će 1881. godine poslužiti caru da imenuje episkopa bačkog Germana (Anđelića) za srpskog patrijarha.

U vreme dolaska mitropolita Josifa na položaj poglavara Karlovačke mitropolije zaoštravaju se odnosi između južnih Slovena i Mađara, a takođe i između Mađara i Nemaca u Austrougarskoj carevini. Svojim poznatim i značajnim dugim govorom u Gornjem domu Požunske dijete ustao je mitropolit Josif u zaštitu svoga naroda. Ovim govorom pokušao je da zainteresuje nadležne državne faktore za otvaranje svešteničkog seminara, uzdizanje gimnazija u Karlovcima i Novom Sadu u rang punih gimnazija i popravljanje stanja u postojećim učiteljskim školama. Uspeo je samo da otvori Mitropolitsku štampariju u Karlovcima.

Kada je talas revolucije, koji je pošao iz Pariza, zahvatio i Austriju, došlo je do velike uznemirenosti i vrenja među Srbima u Austrijskoj carevini. Videći uzrujanost srpskog naroda, mitropolit Josif je odlučio da se priključi narodnom pokretu rekavši: „Mi ćemo s narodom, pa šta Bog da.” Naime, mlađi školovani ljudi su želeli veliku državu u kojoj bi se našli svi Srbi, starija pak školovana srpska generacija želela je potpunu građansku ravnopravnost za Srbe, a seljaci, pritisnuti kulucima i nametima, olakšanje svoga stanja. Mitropolit Josif je za 1. maj 1848. sazvao prethodni sastanak u cilju formiranja javnog mišljenja, s tim da kasnije sazove Narodno-crkveni Sabor. U celu ovu akciju uključila se Srbija sa željom da pomogne Srbima u Vojvodini. Karlovačka skupština 1848. godine potpuno je uspela da poveže sve Srbe. „Ona je dala prilike Srbiji da vrati Vojvodini stari dug iz vremena ustanka i da se i pred sobom i pred celim svetim pokaže kao potpuno zrela za punu političku samostalnost, koju tada formalno još nije imala”.

Iako je mađarska vlada tražila da se rad Majske skupštine obustavi, ona je nastavila rad. Skupštini u Karlovcima prisustvovali su u velikom broju Srbi iz Srbije, a takođe i izaslanici i posmatrači srpske vlade. Ova skupština se izdvaja od svih ostalih, jer su u njenom radu učestvovali predstavnici celokupnog srpskog naroda bez obzira na državne i pokrajinske granice. Na njoj je mitropolit Josif proglašen za patrijarha i u tom dostojanstvu potvrđen je carskim manifestom od 15. decembra 1848. „Patrijaraška čast, tada od naroda obnovljena ostala je kao od naroda stvorena, a ne od vlasti podeljena, kako je Austrija pokušavala predstaviti.”

Pokušaj patrijarha Josifa da u Karlovcima 1854. godine otvori univerzitet nije uspeo.

Iako omrznut na dvoru cara Franje Josifa I , patrijarh Josif odvažno je branio crkveno-narodne interese i zbog toga često dolazio u sukob sa carem i centralnim vlastima u Beču. Takav je bio i onda kada su bile u pitanju čisto crkvene stvari. Nije, na primer, dozvolio episkopima (dalmatinskom, erdeljskom i bukovinskom) da učestvuju u radu sinoda koji je 1852. trebao da popuni četiri upražnjene eparhije, jer pomenutu trojicu nije birao Sveti arhijerejski sinod Karlovačke mitropolije, već su imenovani. Imenovanje pravoslavnih episkopa od strane cara patrijarh je smatrao protivnim kanonskim propisima Pravoslavne crkve i srpskim privilegijama tim pre što se i sam stideo svoga imenovanja za mitropolita.

Ukidanje Vojvodine 1860. bolno je odjeknulo u duši ostarelog patrijarha koji je tim povodom uputio svoj protest caru. Car je svojeručnim pismom dozvolio sastanak Narodno-crkvenog sabor koji je otvoren 2. aprila 1861.

Iste godine, 1. decembra 1861, umro je patrijarh Josif u Karlovicma. Sahranjen je u Sabornoj karlovačkoj crkvi.